M A L I K
DE TIKTOKKER DIE GELOVIG WERD
Zijn verhaal
Mijn moeder ontvluchtte de burgeroorlog in Burundi en kwam in Nederland terecht. Mijn zussen en ik waren tevreden op de boerenbuiten, tussen de koeien. Rond mijn zesde verhuisden we naar een dorpje in Wallonië. Mijn Frans was abominabel, dus werd ik zonder pardon op een Vlaams internaat gezet. Daar zou ik twaalf jaar lang blijven. Ik leerde er wat discipline, vrijheid en vriendschap is.
Het begon onschuldig. De meisjes uit mijn klas zaten op TikTok en lachten met filmpjes die ik eerlijk waar onnozel vond. ‘Dat kan ik beter’, dacht ik. 1000 views, 2000 views, 400.000 views, het ging pijlsnel. Ik praat graag en goed. Alles wat ik deed, werkte. Tienduizend volgers werden er honderduizenden. Ik werd nu ook herkend op straat. Toegeroepen. Aangeklampt. Het was hallucinant.
Wat niemand zag, was mijn worsteling. De vragen in mijn hoofd.
De trigger was toen een naast familielid stierf. Zijn begrafenis vond plaats in een moskee. Die zat stampvol. Zoveel culturen. De imam met zijn eindeloos gebed. Ik kon het met moeite vatten. In onze familie waren wij toch protestants opgevoed? Bekering, wat betekent dit?
Het hield me bezig. Waarom de Islam? In stilte verdiepte ik mij in erin. Ik vond antwoorden en ging geloven. De dag voor de ramadan bekeerde ik mij. Ik had het mijn moeder nog niet verteld. ‘Ik wist het al’, zei ze toen ik het opbiechtte. ‘Die woordjes, je gebedskleed, geen vlees.’ Ze was niet uitzinnig van vreugde, maar respecteerde het wel. Aan mijn volgers - ondertussen een half miljoen - liet ik het ook weten. Het werd met liefde onthaald.
Humble zijn. Dicht bij jezelf blijven. Het juiste doen. Dat leerde ik van mijn moeder en zussen, van de koran, de opvoeders op het internaat. Mijn content op sociale media is daar een uiting van: jongeren op plezante, soms hilarische wijze tonen hoe je een respectvol, zachtaardig mens kan zijn. Als influencer draag ik een verantwoordelijkheid. Mijn toekomst? Het kan nog alle kanten uit, maar me vervelen zal ik nooit. Ik ben een denker én een stuiterbal.
Malik en ik
Mijn opleidingshoofd aan Hogeschool PXL kondigde het met bravoure aan: ‘We krijgen een bekende TikTokker in onze opleiding!’ Malik heette hij. Een half miljoen volgers achter zich aan.
Ik - TikTok-nitwit - had meteen mijn 11-jarig neefje geconsulteerd: ‘Ken je hem?’ Victor was recht gesprongen: ‘Malik! Hij is zo cool! Vraag zijn handtekening!’
In mijn lessen Kunst zat hij meestal apart. Apathisch bijna. Tijdens het vak Nederlands was hij wel bij de les. ‘Ik hou van taal, mevrouw.’ Zijn accent kon ik niet thuisbrengen. Iets tussen Hollands, Limburgs en Afrikaans.
Over zijn bekendheid sprak hij nooit. Hier was hij Malik, communicatiestudent. Pas na een tijd viel me iets op. Hij bleef dralen in mijn klaslokaal wanneer iedereen al weg was. ‘Mag ik nog even blijven, mevrouw, tot de schoolbussen vertrokken zijn? Ik word ongemakkelijk van al die blikken. Ik wen er maar niet aan.’
Eén keer kwam hij veel te laat. Ik gaf hem een uitbrander. ‘Sorry, mevrouw’, zei hij gemeend. ‘Ik wilde bidden, maar ik vond geen leeg lokaal’.’
Daarna daagde hij steeds minder op. ‘Malik zit in het buitenland.’ ‘Malik werkt samen met bol dot com’. Ook zijn medestudenten voelden het aan: deze jongen is geen blijver. En inderdaad, Malik bleef weg.
Ik besloot hem te volgen, op TikTok, op Instagram. Van zijn filmpjes werd ik zowaar vrolijk. Ik begreep mijn neefje Victor opeens. Wie was die jongeman eigenlijk? Waar kwam hij vandaan? En waar wilde hij heen?
Maanden later stuurde ik hem een bericht. Of hij deel wilde uitmaken van mijn nieuwe fotoproject. Heel lang bleef het stil. En toen plots was daar het verlossende bericht: ‘Tuurlijk, mevrouw! Ik kom af! Past volgende woensdag?’
